کد مطلب:26981 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:9

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

لطفاً خاطرهاي از رزمندگان اسلام دربارة قرآن ـ از كتاب فرهنگ جبهه ميتوان استفاده كرد ـ برايم بنويسيد; البته به جز خاطرة زير: من در دست دشمن اسير بودم. عراقيها به ما قرآن نميدادند; بنابراين، هر كس آيه يا حديثي حفظ بود، با انگشت روي خاك مينوشت، و ديگران ميخواندند. روزي به عراقيها گفتيم: ميخواهيم مسابقة واليبال بدهيم. عراقيها هم گفتند: به تيم برنده، قرآن ميدهيم. با شنيدن اين خبر، خوشحال شديم. تيم اردوگاه ما در مسابقه برنده شد و عراقيها به ما قرآن دادند، ولي با آمدن قرآن، هم شاد و هم غمگين شديم، زيرا از آثار تركشهايي كه در آن بود، فهميديم كه قرآن، متعلق به مسجد خرمشهر بوده است. (خاطره از رزمندة اسلام، محمد شهسواري)

عراقيها هر از چند گاهي، از اسراي ايراني ميخواستند تا نيازهاي خود را بگويند، ولي بچهها ـ علي رغم احتياجات ضروري كه داشتند ـ هيچگاه در مقابل پرسش آنان، درخواست لباس، غذا، آب، آشاميدني و دارو و غيره نميكردند، بلكه فقط ميگفتند، براي ما قرآن بياوريد.

بعد از اصرار مكرّر بچهها، سرانجام پس از گذشت هجده ماه از اسارت، براي هر آسايشگاه صد نفري، يك قرآن آوردند. به نظرم، اين سومين دفعهاي بود كه من قرآن را ـ در آن مدت ـ زيارت ميكردم; امّا اين بار با دو دفعة قبل بسيار متفاوت بود; يك قرآن براي صد نفر، آن هم براي افرادي كه اغلب بسيجي بوده و قرآنخوان و اهل دل و راز و نياز بودند; بنابراين، هر فرد، مدت كمي ميتوانست آن قرآن را پيش خود داشته باشد; اما همين فرصت كم هم، براي ما ارزشي ديگر داشت. ما با تشكيل يك گروه، به حفظ قرآن پرداختيم. تشكيل گروه براي اين بود كه ممكن بود عراقيها هر لحظه قرآن را از ما بگيرند و يا خواندن آن را ممنوع كنند، از اين رو، افراد اين گروه، موظف شدند قسمتهاي مختلفي را حفظ كنند تا در صورت بروز هرگونه اتفاقي، بتوانيم به كمك همديگر، به حفظ آن بخشهايي كه از حفظ نيستيم، بپردازيم. از نكات جالب و چشمگير اين بود كه تمام اوقات شبانهروز (24 ساعت)، به صورت ده دقيقه تقسيم شده بود و هر كس، در وقت مشخصي، از قرآن بهره ميبرد و تقريباً قرآن، هيچ زماني بدون استفاده نبود.(نشرية قرآني بشارت، سال چهارم، شمارة 24، مرداد و شهريور 1380، ص 38، از سعيد عطاريان.)